The JohnJud เป็นชื่อจริงของแมวตัวแรกจริงๆที่ผมได้เลี้ยงด้วยตัวเอง ที่มาของเขาอาจจะทำให้ทุกท่านได้เข้าใจว่าทำไมถึงต้องตั้งชื่อนี้
หลังจากที่ย้ายมาอยู่ในบ้านเช่า ได้ซัก
3-4 วัน ห้องที่ผมนอนเป็นห้องชั้นสองหน้าห้องหันไปถนนในซอยหมู่บ้าน ในคืนหนึ่งในขนะที่กำลังนอนดูทีวีอยู่นั้น ได้มีผู้บุกรุกเข้ามาแบบไม่รู้ตัว
อยู่ๆก็เดินเข้ามาในห้อง แล้วเดินสำรวจเหมือนบ้านตัวเอง จากนั้นก็เดินมาซบแข้งซบขา
ใช่แล้วครับเจ้าแมวตัวแรกของผมนั่นเอง ตอนแรกไม่คิดจะเลี้ยงซักนิดแต่เขาก็มาแบบนี้แทบทุกวัน
บางวันหนักข้อเข้ามานอนในห้องก่อนที่ผมจะกลับมาซะอีก และคืนก่อนทีจะรับเลี้ยงเขาจริงๆก็ใกล้เข้ามา ด้วยคืนนั้นอากาศร้อนเลยเปิดแอร์นอน กลางดึกในค่ำคืนนั้นเองได้มีเสียงเหมือนไม้เคาะที่หน้าต่าง แต่ยังไม่ได้คิดอะไร สักพักก็มีเสียงแมวร้อง
ใช่และเจ้าแมวตัวนั้นมาเคาะให้เปิดประตู
แฟนผมก็เลยเปิดหน้าต่างออกไปแต่พลาดไปโดนเจ้าแมวทำให้ตกลงไปที่ชั้น 1 โชคดีที่ลงบนกลางโต๊ะม้าหินอ่อนทำเอาใจหายเลยทีเดียว เมื่อตั้งสติได้จึงรีบลงไปดูพบว่าเจ้าแมวไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน
แต่ผม 2 คน ตกใจมากนึกว่าได้ฆ่าแมวไปซะแล้ว ถัดมาอีกไม่กี่วันก็มีความคิดพิเรณว่าแมวกลัวน้ำจับมันอาบน้ำเลยมันจะได้เข็ดแล้วไม่มาอีก จัดเลยครับจับเจ้าแมวอาบน้ำด้วยแชมพูสระผมคนนี่แหละ
หอมเลย สีขนสวยมากตัวก็ไม่ยุบเท่าไหร่เมื่อโดนน้ำ หรือแมวตัวนี้จะมีเจ้าของนะ
ถ้ามีแล้วทำไมถึงมานอนที่บ้านนี้อย่างกับบ้านของตัวเอง บางทีมาก็จะมีกลิ่นหอม ๆ
เหมือนพึ่งโดนอาบน้ำติดมาด้วย บางทีก็เหม็นกลิ่นน้ำมันเครื่องมาเลย (มาทราบทีหลังว่าที่มีกลิ่นน้ำมันเครื่อง และรอยดำๆติดมาด้วยนั้น เนื่องจากเดินสะกดรอยตามไปเจอเจ้าจอร์นชอบไปนอนชิลที่ร้านซ่อมรถบ่อยครั้ง อาจจะชอบบรรยากาศหรือเสียงเพลงของร้านไม่แน่ใจ เนื่องจากสอบถามเจ้าของร้านแล้วเขาไม่ได้เลี้ยงเจ้าจอร์นไว้ ^^) เลยเริ่มไม่แน่ใจว่าเจ้าแมวตัวนี้มีเจ้าของหรือไม่ อาบไปก็คุยกับแฟนไปว่าถ้าอาบน้ำแล้วมันยังมาอีกจะจับรับเลี้ยงไว้ หลังจากอาบน้ำแล้วเหมือนจะได้ผลเขาไม่มาที่บ้านเหมือนกับวันอื่นๆ จนถึงตอนเช้าก็ได้มีเสียง "เมี๊ยว" เอ้าไอนี้ไม่เข็ดเป็นแมวของเราถาวรเถอะไอแมวน้อย
ผมกับแฟนก็ได้ออกไปหาซื้ออาหารแมวกับปลอกคอเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของอย่างเต็มที่
และที่สำคัญแมวที่มีเจ้าของแล้วส่วนใหญ่จะมีกันคือชื่อนั้นแอง "ชื่ออะไรดีน่ะ" ปรึกษากับแฟนเสร็จผมก็ใช้ความเป็นประชาธิปไตย ในแบบของผมเองตั้งชื่อเลยว่า "จอร์น" หรือ "จอร์นจัด" 555 ชื่อเท่สุดๆ
หลังจากนั้นก็เลี้ยงเขาแบบจริงจัง เดือนๆ นึงปลอกคอหายเกือบ 10 เส้น
คุยกับแฟนเล่นๆว่า
มันเอาออก ได้เองหรือว่ามันมีเจ้าของ เจ้าของเลยเอาออกให้นะ แต่ถ้ามีมันจะมานอนบ้านเราอะไรทุกวันอยู่บ้านมากกว่าเราอยู่เสียอีก ไม่นานนักหลังจากรับเลี้ยงจริงจังแล้วก็พาเขาไปฉีดวัคซีนทุกอย่างจนครบ แต่ถึงจะทำวัคซีนจนครบแล้วก็ยังป่วยจนได้
ผมกับแฟนก็รีบพาเจ้าจอร์นไปหาหมอ หมอบอกว่าช่วงนี้ควรกักบริเวณเขาเพราะเขาอ่อนแอ
ได้ยินดังนั้นก็รีบไปซื้อกรง ในราคา 1600 บาท มาทันที จับเขาเข้าไปขังเตรียมน้ำเตรียมอาหารให้เรียบร้อย อยู่ได้ไม่ถึง 10 นาทีไอแมวที่ป่วยและร่างกายอ่อนแอแหกกรงที่พึ่งซื้อมาและกระโดดลงหน้าต่างหนีไป
ตกเย็นเขาก็กลับมา...รอบนี้จับขังเอาเชือกพันรอบกรงเลยครับ แบบคิดว่าแหกไม่ได้แน่นอน
ถูกขังอยู่แบบนั้น
2 วันเขาอาละวาดทุกวัน จนถึงวันที่ 3 เขาไม่อาละวาดแล้ว แต่เขามีน้ำใสๆไหลออกที่ตา!! ผมกับแฟนตกใจมากแมวร้องไห้ได้ด้วยเหรอนี้ กรงไม่ได้พังแต่ใจคนนี่แหละเจ็บลึกพังทลายยิ่งกว่ากรงที่โดนแหก เลยปล่อยเขาออกมาแล้วเขาก็ไป ตกเย็นก็กลับมา จากนั้นถึงวันกำหนดนัดที่หมอนัดไว้ก็พาไปหาหมอ หมอถามว่าเป็นไงบ้างขังเขาไว้ได้ไหม บอกหมอตามตรงเลยครับขังไว้ได้ 2 วันเท่านั้นครับ เขาแรงเยอะแต่พอขังได้เขาก็ร้องไห้ทำใจไม่ได้ต้องปล่อยเขาออกไปอยู่ดี
หมอก็ขำใหญ่เลย มาถึงช่วงไฮไลท์ของการหาหมอฉีดยาครับ ผมยอมรับเลยผมเป็นคนกลัวเข็มมากๆพาเขามาฉีดแต่ละทีผมจะหันหลังให้แต่ครั้งนี้ผู้ช่วยไม่พอครับ การจะฉีดยาเจ้าจอร์นในแต่ล่ะครั้งต้องใช้คนจับอย่างน้อย 4 คน
ผมก็ต้องไปช่วยจับ จับไปก็หันหลังไปไม่อยากเจอเลยเข็มนี่
คงจะเป็นทั้งคนทั้งแมวแหละเนอะ
หมอบอกว่าเขาแข็งแรงดีแล้วกล้ามเนื้อแข็งแรงและแรงเยอะเหมือนเดิมแล้ว
หลังจากนั้นอีกหลายเดือนก็ไม่มีเรื่องอะไรที่แปลกออกไป เป็นปกติทุกอย่าง
ปลอกคอหายมีกลิ่นหอมติดมา บางวันก็มีกลิ่นและรอยน้ำมันเครื่องติดตัว จนเข้าเดือนที่ 3 รอบนี้ไม่ได้มาตัวเดียว พาแมวมาจากไหนอีกตัวไม่รู้มานอนในห้องเลยทีเดียว
สำหรับหลายคนจะรับแมวมาเลี้ยงด้วยเหตุผลต่างๆ แต่เหตุผลของผมเพราะ
The johnjud เขาน่าจะเลือกให้ผมเลี้ยงเขามากกว่าที่ผมเป็นคนเลือกเขา
และเขาคือแมวตัวแรกที่ทำให้ผมนั้นหลงรักในแมวทุกตัวที่ได้พบเจอะเจอตามท้องถนนและแมวในเพจต่างๆ รักแมวของคุณให้มากๆนะครับ
เพราะเขามีคุณแค่คนเดียวเท่านั้น ภาพที่แสดงในบทความนี้คือภาพที่เหลืออยู่ของจอร์น
ตอนนี้เขาได้จากเราไปแล้วแต่เขายังอยู่ในใจเราตลอดไป
สำหรับผมความจำเรื่องแมวผมไม่ได้ใช้สมองในการจำ
แต่ผมหัวใจในการจารึกทุกเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน
RAMANBOY
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น